Πελασγοί

 https://www.zotiko.gr/index.php/to-xorio-mas/apopseis/oi-pelasgoi

Ιωάννης Μότσης

Στο άρθρο «Η γεωφυσική εξέλιξη του ελλαδικού χώρου» αναφέρθηκε πως η δενδρώδης ζώνη 22.000 χρόνια πριν από σήμερα (π.α.σ.) ξεκινούσε από τον 39ο με 40ο περίπου βόρειο παράλληλο, περιλαμβάνοντας τμήμα της ελληνικής χερσονήσου και της Αιγηίδας μέχρι την σημερινή περιμεσογειακή βόρεια Αφρική. Σε αυτήν την λωρίδα ήταν δυνατόν να επιβιώσει ο κυνηγός - τροφοσυλλέκτης άνθρωπος.

Οι περιοχές βόρεια του 40ου βόρειου παράλληλου ήταν καλυμμένες με πάγο κατά την 22η χιλιετία π.α.σ..

Σύμφωνα με το Παυσανία στην Αρκαδία γεννήθηκε ο παλαίχθων Πελασγός, γενάρχης των βασιλέων της Αρκαδίας.. Ήταν αυτός που δίδαξε στους Πελασγούς να φτιάχνουν καλύβες και να επεξεργάζονται τα δέρματα των ζώων για να τα φοράνε σαν ρούχα. Όπως μάλιστα αναφέρει βασίλεψε σε λαό που ζούσε σε καλύβες. Στην Αρκαδία, πίστευαν ότι γιος του Πελασγού απ' τη νύμφη Κυλλήνη ή την Ωκεανίδα Μελίβοια, ήταν ο Λυκάων, ο μυθικός βασιλιάς της Αρκαδίας. Αυτή ονομάστηκε στην αρχή Πελασγία, από το όνομα του γενάρχη της. Ο Πελασγός αναφερόταν και ως ιδρυτής του Άργους της Πελοποννήσου, γιος του Αγήνορα και πατέρας της Λάρισας.

Ο Παυσανίας στα Αρκαδικά του παραδίδει ότι οι Αρκάδες διηγούνται ότι ο Πελασγός «γένοιτο εν τη γη ταύτη πρώτος» µνηµονεύοντας και τους στίχους του ποιητή Άσιου: «αντίθεον δε Πελασγόν εν υψικόµοισι όρεσι γαία µέλαινα ανέδωκεν, ίνα θνητών γένος είη», δηλαδή ότι ο Πελασγός ήταν ο πρώτος αυτόχθων ή γηγενής βασιλεύς της χώρας τους στην ενδοχώρα της Πελοποννήσου.

Η παρακάτω εικόνα δείχνει την θέση της γης σήμερα καθώς και την καμπύλη της θερμοκρασίας να συνεχίζει να είναι σε υψηλό σημείο. 

Οι περιοχές βόρεια του 40ου βόρειου παράλληλου ήταν καλυμμένες με πάγο κατά την 22η χιλιετία π.α.σ..

Εικόνα 1: Η θέση της γης σήμερα.

Κατά την 22η χιλιετηρίδα η γη βρισκόταν στο περιήλιο στο τέλος της πλειστοκαίνου περιόδου και στην αρχή της ολοκαίνου.

Κατά την 20η χιλιετία π.α.σ. η γήινη θερμοκρασία αρχίζει να ανεβαίνει αργά και από την 18η χιλιετία ξεκινά μια απότομη άνοδος, η οποία και προκαλεί τον κατακλυσμό του Ωγύγη. Από αυτήν την χιλιετία ξεκινά και η απελευθέρωση των περιοχών βόρεια του 40ου βόρειου παράλληλου από τους πάγους, οι οποίες καταλαμβάνονται από πελασγικά φύλα.

Κατά την 18η χιλετία η δενδρώδης περιοχή, σύμφωνα με τον καθηγητή του Παν/μίου Αθηνών Η. Μαριολακο, φθάνει τον 44ο Βόρειο παράλληλο,, όπως στο κατωτέρω σχήμα:

Η γραμμή "Β" δείχνει το βόρειο όριο της δενδρώδους περιοχής κατά την 18η χιλιετία π.α.σ. και η γραμμή "Α" δείχνει το σήμερινό βόρειο όριο αυτής της περιοχής.

Αυτή την «προέλαση» των πελασγικών φύλων προς βορρά, αλλά και προς νότον, καθώς και ανατολικά και δυτικά καταγράφει η ελληνική μυθολογία.

Ο παλαίχθων Πελασγός – ως ελέγχθηκε – γεννήθηκε στην Αρκαδία. Γιός του Πελασγού και της Μελίβοιας ήταν ο Λυκάων, ο πρώτος βασιλιάς της Αρκαδίας. Σύζυγος του Λυκάονος ήταν η Κυλλήνη, η οποία έδωσε το όνομά της στο όρος Κυλλήνη. Ο Λυκάων και η Κυλλήνη απέκτησαν 50 παιδιά:

Νύκτιμος, Οίνωτρος, Μελαινεύς, Θεσπρωτός, Έλιξ, Πευκέτιος, Καύκων, Μηκιστεύς, Οπλεύς, Μακαρεύς, Μακεδνός, Όρον, Πόλιχνος, Ακόντης, Ευαίμων, Αγκύωρ, Αρχεβάτης, Καρτέρων, Αιγέων, Πάλλας, Εύμων, Κάνηθος, Πρόθοος, Λίνος, Κορέθων, Μαίναλος, Τηλεβόης, Φύσιος, Φάσσος, Φθίος, Αλίφηρος, Γενέτωρ, Βουκολίων, Σωκλεύς, Φινεύς, Ευμήτης, Αρπαλεύς, Πορθεύς, Πλάτων, Αίμων, Κύναιθος, Λέων, Αρπάλυκος, Ηραιεύς, Τιτάνας, Μαντινεύς, Κλείτωρ, Στύμφυλος, Ορχομενός, Τραπεζέας.

Ως γιοί του Λυκάωνα φέρονται κατά τον Αντωνίνο Λιβεράλι και οι Ιάπυξ και Δαύνος (Αντωνίνος Λιβεράλις, 31: Μεσσάπιοι)

Κατά δε τον Στράβωνα έτερος Ιάπυξ αναφέρεται ως γιός του Δαιδάλου και εποίκισε την Σικελία.

Στους γιούς του Λυκάωνα βλέπουμε τον Θεσπρωτό, ο οποίος αποίκισε μια περιοχή της Ηπείρου, την Θεσπρωτία. Βλέπουμε επίσης τον Φθίο, ο οποίος έδωσε το όνομά του στην Φθία, τον Μακεδνό στην Μακεδονία κλπ.

Ο Στράβων στα "Γεωγραφικά (5,2)" μας πληροφορεί πως «Τούς δέ Πελασγούς, ὅτι μέν ἀρχαῖόν τι φῦλον κατά τήν Ἑλλάδα πᾶσαν ἐπιπολάσαν καί μάλιστα παρά τοῖς Αἰολεῦσι τοῖς κατά Θετταλίαν, ὁμολογοῦσιν ἅπαντες σχεδόν τι » . 

Ο Αισχύλος στις Ικέτιδες ορίζει τον Πελασγό ως υιό του γηγενούς Παλαίχθονος, να κυβερνά την χώρα που διατρέχει ο ποταµός Στρυµόνας και να εξουσιάζει την χώρα των Περραιβών και τα µέρη πέραν της Πίνδου και των βουνών της ∆ωδώνης. Την ∆ωδώνη, όπου λατρεύεται ο άνακτας Ζεύς ο Πελασγικός και στον οποίο κάνει τις ευχές του ο ήρως των Τρωικών Αχιλλεύς στην Ιλιάδα του Οµήρου, αποκαλεί ο Ησίοδος «Πελασγών έδρανον».

Στην Κύπρο µεταναστεύουν Πελασγοί και µάλιστα και µε τον βασιλέα της Τεγέας που ίδρυσε την Πάφο µετά τα Τρωικά, ενώ ο Αιακίδης Τεύκτρος µε Τρώες έχτισε την Σαλαµίνα.

Οι γιοί του Λυκάονα Οίνωτρος και Πευκέτιος αποίκισαν την Νότιο Ιταλία. (Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς Ῥωμαϊκὴ Ἀρχαιολογία: Λόγος α΄). Ο δέ Ιάπυξ φέρεται ως γενάρχης των Ιάπυγων στην Απουλία της κάτω Ιταλίας.

Ο Αθηναίος Αντικλείδης, Αλεξανδρινός ιστορικός, παραδίδει, κατά μαρτυρία του Στράβωνα (E κεφ.B), πως Πελασγοί υπό τον Λύδο τον Τυρρηνό μετανάστευσαν στην Ιταλία, που απετέλεσαν και στη συνέχεια το έθνος των Τυρρηνών ή Ετρούσκων.

Οι λατίνοι συγγραφείς Κικέρων, Τάκιτος, Σουετώνιος, Κοϊντιλιανός, Τυρρανίων και πολλοί άλλοι έχουν γραψει πως η λατινική γλώσσα είναι «πανομοιτάτη» της αιολικής διαλέκτου. Αυτό εξηγείται από το γεγονός πως η Νικοστράτη με τον γυιό της Εύανδρο από την Εύβοια μετέφεραν στους Λατίνους μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα το Ευβοϊκό Αλφάβητο, αλλά και από την παραδοχή πως οι Ετρούσκοι – οι πρόγονοι των Λατίνων -  ήταν απόγονοι του Οίνωτρου, γιού του Λυκάονα της Αρκαδίας. Η Νικοστράτη (= Καρμέντα) εποίκισε τον Παλατίνο λόφο της Ρώμης και προς τιμήν της γινόταν η αρχαία ρωμαϊκή γιορτή από τις 11 έως τις 15 Ιανουαρίου, τα Καρμεντάλια.

Στην Αρχαία Ελληνική Γραµµατεία αναφέρεται ότι ο Παντοκράτορας θεός Ουρανός εξεστράτευσε και µέχρι την Ιβηρία, στην περιοχή της Ταρτησσού όπου είχαν καταφύγει οι Τιτάνες και ο Κρόνος και νικήθηκαν απ’ τον ∆ία. 

Στην Ιβηρική χερσόνησο εξεστράτευσε και ο ήρως Ηρακλής, παλαιότερος του της Αλκµήνης και συγκεκριµένα στην Ερύθεια, νησί της Επικράτειας του Γηρυόνου, του γυιού του Χρυσάορος και της Καλλιρρόης, κοντά στα σηµερινά Γάδειρα, στον Ωκεανό, τον οποίο διέπλευσε ο Ηρακλής πάνω στο δέπας (πλοιάριο) που το χάρισε ο θεός Ήλιος. 
Στην Ιβηρική χερσόνησο, το βασίλειο του Πλούτωνος και του νεκροποµπού Ερµού, εξεστράτευσε και ο ∆ιόνυσος, ο οποίος έφτασε µέχρι την Λουσιτανία, την σηµερινή Πορτογαλία, επώνυµη του στρατηγού του Λούσου. Οι άλλοι δύο στρατηγοί του ∆ιονύσου ήσαν ο Παν, επώνυµος της Ισπανίας (ες / δωρικό – αρκαδικό ις Πάνα αφιερωµένη) και ο Κισσός.

Ο Παυσανίας, στα Φωκικά του, αναφέρει ότι ο Νώραξ, υιός του Ερµού, εγκατέστησε την αποικία του στην Νώρα της Σαρδηνίας από την Πελασγική Ιβηρία µετά την αποίκιση της Κυρήνης από τον Απόλλωνα και τον υιό του Αρισταίο. 
Ο υιός του Ποσειδώνος Σικανός έδωσε το όνοµά του στην Σικελία, ονοµαζόµενη προηγουµένως Σικανία, εγκαθιστώντας αποίκους Πελασγούς από την Ιβηρία. 
Ο Σικανός, βασιλεύς της Σικελίας παραδίδεται και ως πατέρας του Κύκλωπα Αντιφάντη και του Κύκλωπα Πολύφηµου, ενώ αναφέρεται και ταυτώνυµος Σικανός, υιός του Κύκλωπα Βριάρεω και αδελφός της Αίτνης.

Η ελληνική μυθολογία μας αναφέρει ότι όταν ο Ηρακλής (όχι της Αλκμήνης) εξεστράτευσε στην Δύση, ερωτεύθηκε την Γαλάτεια, μια νύμφη όπου μαζί της απέκτησε δυο γιους: τον Κέλτη και τον Γαλάτη. Από αυτά τα δυο παιδιά του προήλθαν οι Κέλτες και οι Γαλάτες.

Στην Ιρλανδία οι κέλτικες παραδόσεις και οι ελληνικότητες δεν εχάθησαν ποτέ. Όπου αυτό φαίνεται και από την Κέλτικη μυθολογία, και πρώτοι ήσαν οι Δαναοί και μετά οι Μιλήσιοι.

Αναφέρει : «Μετά την δεύτερη μάχη του Μάγκ Τουρέδ, οι Δαναοί [οι Δαναοί αναφέρονται στα Ομηρικά Έπη, όπου είναι η άλλη ονομασία των Αχαιών Ελλήνων] εκυβέρνησαν την Ιρλανδία μέχρι τον ερχομό των Μιλησίων, υιών του Μιλήτου [Η Μίλητος ήτο αποικία των Αθηναίων]».

Ο Ιρλανδικός μύθος αναφέρει ότι η φυλή αυτή κατήγετο από θείους προγόνους και συνεχίζει: Ήτο Πέμπτη, Πρωτομαγιά και 17η ημέρα της Σελήνης [σεληνιακό ημερολόγιο], όταν οι Μιλήσιοι έφθασαν στην Ιρλανδία. Πρωτομαγιά αποβιβάσθηκαν και ο Παρθάλων στα νησιά.

Ο Ιρλανδικός μύθος αναφέρει ότι ο Βασιλέας Παρθάλων, ήρθε στην Ιρλανδία τρεις αιώνες περίπου μετά τον μεγάλο κατακλυσμό (του Δευκαλίωνα). Λέγεται ότι ξεκίνησε από την Μακεδονία ή Μέση Ελλάδα συνοδευόμενος από μια μικρή ομάδα ανθρώπων. Ανάμεσά τους ήσαν 3 Δρυΐδες από την Δωδώνη, που ονομάζοντο Φίος, Αίολος και Φομόρης.

Ο Αινείας μετά την άλωση της Τροίας, διέφυγε στην Ιταλία. Ο εγγονός του ο Βρούτος, ηγούμενος 3.000 νεαρών Τρώων, ξεκίνησε να βρεί την τύχη του. Στην εκστρατεία του αυτή τον ακολούθησαν και οι Έλληνες της κρητικής αποικίας της Καλαβρίας [περιοχή της νοτίου Ιταλίας], με ηγέτη τον Τεύκρο.

Μετά από πολλές περιπέτειες αποφάσισε να αποικήσει την μεγάλη Λευκή νήσο (Αλβιών) της Βορείου θαλάσσης, όπως ονομάζετο τότε η Βρεττανία.

Έφθασαν εκεί αφού εξερχόμενοι από τις Ηράκλειες στήλες ταξίδεψαν δυτικά, συναντώντες 4 τρωϊκές αποικίες τις οποίες κυβερνούσε ο Τράνιος.

Έφθασαν στην Λευκή Νήσο (Αλβιών), όπου και την ονόμασαν Βρουτανία, από το όνομα του Βρούτου, όπου ίδρυσαν μια πόλη και την ονόμασαν Νέα Τροία, η οποία είναι το σημερινό Λονδίνο.

Συμφώνως με όσα αναφέρει ο Όμηρος στην «Ιλιάδα», οι Τρώες μαζί με τους Κρήτες θεωρούνται οι αποικιστές της Βρεττανίας [παραφθορά του Βρουτανία ;], αλλά και οι ιδρυτές του πρώτου πολιτισμού στην Λευκή Νήσο.

Ο Ιούλιος Καίσαρ στο βιβλίο του «Περί του Γαλατικού Πολέμου» μας δίδει τις ακόλουθες πληροφορίες: οι θρησκευτικές τελετές των Κελτών και των Γαλατών ήσαν ίδιες με τις Ελληνικές, ενώ η γλώσσα στην οποία έψελναν οι Δρυΐδες ήταν επίσης η Ελληνική. Αλλά και οι αξιωματικοί του συνεννοούντο με τους ιερείς των Κελτών, τους Δρυΐδες, ομιλούντες την Ελληνική.

Όπως και οι θεοί τους είχαν ίδιες ή παραφθαρμένες ονομασίες ελληνικές, όπως Diis Pater – Δευς [Ζευς] Πατέρας.

Παράλληλα με τον εποικισμό της Βρεττανίας, Κέλτες και Γαλάτες εποίκισαν την περιοχή εκτεινόμενη από δυτικά προς ανατολικά μεταξύ των ποταμών Βιστούλα και Ρήνου και βορρά προς νότο από τη Νότια Σκανδιναβία μέχρι τον άνω Δούναβη. Στην ίδια αυτή περιοχή προωθούνται μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα νεοπελασγικά φύλα και όλοι μαζί αποτέλεσαν αυτό που οι Ρωμαίοι ονόμασαν ως «Γερμανούς». Μια πλειάδα πελασγικών φύλων τα οποία εποίκισαν αυτές τις περιοχές της Βόρειας Ευρώπης μέχρι και την Σκανδιναυία.  

Η Πελασγίδα Ιώ

Στο Άργος εβασίλευε ο πρωτος μυθικός βασιλιάς ο Ίναχος. Ήταν γιος του Ωκεανού και της Τηθύος και ιδρυτής του βασιλικού γένους των Ιναχιδών. Ο Ίναχος με την σύζυγό του Μελία απέκτησαν δυο τέκνα: την Ιώ και τον Φορωνέα. Ο Φορωνέας διαδέχθηκε τον Ίναχο στην βασιλεία του Άργους.

Η Ιώ ήταν ιέρεια της Ήρας, την οποία ερωτεύθηκε ο Δίας και συνευρέθηκε μαζί της. Η Ήρα έμαθε την απιστία του Δία και κυνήγησε την Ιώ, την οποία ο Δίας μεταμόρφωσε σε αγελάδα για να την γλυτώσει από την εκδικητικότητα της Ήρας. Η Ήρα έστειλε τότε έναν οίστρο (μύγα των βοδιών) στην Ιώ για να την βασανίζει. Τότε η Ιώ καταδιωκόμενη από τον οίστρο άρχισε να περιπλανάται σε όλη την Ελλάδα. Διέτρεξε την ακτή του Ιονίου πελάγους (που εξαιτίας της πήρε και το όνομά του), έφθασε στην Ιλλυρία, διέσχισε όλη την Σκυθία, έφθασε στον Προμηθέα που ήταν δεμένος στον Καύκασο, διέτρεξε την ακτή του Ευξείνου Πόντου (που εξαιτίας της μετέβαλε την ονομασία της, από Άξενος Πόντος σε Εύξεινος), διήλθε από τον Βόσπορο (που εξαιτίας της πήρε το όνομά του (βους+πόρος), και τελικά κατέληξε στην Αίγυπτο όπου απέκτησε ξανά την ανθρώπινη μορφή της και όπου γέννησε τον Έπαφο, τον γιο της από τον Δία, ο οποίος στο μέλλον θα γινόταν γενάρχης της φυλής των Δαναών.

Η επίσκεψη της Ιούς στον Καύκασο μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως μέχρι τότε οι πάγοι έχουν υποχωρήσει τουλάχιστον μέχρι πάνω από τον 42ο βόρειο παράλληλο.  Συνεπώς η πορεία της Ιούς έλαβε χώρα σίγουρα μετά τον κατακλυσμό του Ωγύγη.

Για να περάσει η Ιώ (με την μορφή αγελάδας)  από τον Βόσπορο αυτό σημαίνει πως η πορεία της Ιούς έγινε πριν την α’ φάση του κατακλυσμού του Δαρδάνου, πριν δηλαδή σπάσουν τα στενά του Βοσπόρου και χυθούν τα νερά του Ευξείνου πόντου στον Ελλήσποντο.

Ο κατακλυσμός του Δαρδάνου πρέπει να έγινε την περίοδο μεταξύ της 14ης και 13ης χιλιετηρίδας πριν από σήμερα, παρά το γεγονός πως πολλοί ερευνητές αναφέρονται στο κατακλυσμό του Δαρδάνου ως τον νεότερο κατακλυσμό. Από το σχεδιάγραμμα της γήινης θερμοκρασίας κατά την ολόκαινη περίοδο του καθηγητή Η. Μαριολάκου μπορούμε με μικρό περιθώριο λάθους να τοποθετήσουμε την α' φάση του κατακλυσμού του Δαρδάνου στην απότομη απότομη άνοδο της γήϊνης θερμοκρασίας κατά το τέλος της 14ης και την αρχή της 13ης χιλιετίας π.α..σ..

Η χρονολογική αυτή τοποθέτηση της α΄φάσης του κατακλυσμού του Δαρδάνου συμφωνεί και με την χρονολόγηση της άλωσης της Τροίας, η οποία άλωση πρέπει νά έγινε μετά από αυτόν τον κατακλυσμό.

Όπως αναφέρει ο Ερμόδωρος ο Πλατωνικός, από την άλωση της Τροίας μέχρι την γέννηση του Ζωροάστρη (Ζαρατούστρα) είχαν παρέλθει 5.000 χρόνια. Ο δε Ξάνθος ο Λυδός μας πληροφορείς πως από την γέννηση του Ζωροάστρη μέχρι την διάβαση του Ξέρξη (480 π.Χ.) παρήλθαν 6.000 χρόνια. Ετσι μπορούμε να υπολογίσουμε την γέννηση του Ζωροάστρη το 6480 π.Χ. και την άλωση της Τροίας το 11480 π.Χ. Ο Τρωϊκος πόλεμος δηλ. έγινε το 11.480 π.Χ., όπως μας πληροφορεί ο Διογένης ο Λάερτιος, ήτοι στα μέσα της 13ης χιλιετίας π.α.σ..

Ο Δάρδανος ήταν γιός του Δία και της Ηλέκτρας κόρης του Άτλαντα. Με την πρώτη σύζυγο του Χρυσή (θυγατέρα του Πάλλαντα (γιου του Λυκάονος) ο Δάρδανος είχε αποκτήσει δύο γιούς τον Ιδαίο και τον Δείμα ενώ με την Βάτεια κόρη του βασιλιά Τεύκτρου απέκτησε αργότερα τον  Εριχθόνιο και τον Ίλο. Μετά τον θάνατο του Τεύκτρου ο Δάρδανος τον διαδέχθηκε στον θρόνο βασίλευσε 31 χρόνια ως τον θάνατο του ονομάζοντας το βασίλειο Δαρδανία, ίδρυσε την ομώνυμη πόλη Δαρδανία σε πολύ ψηλό σημείο από φόβο ώστε να εξασφαλίσει ότι εάν επαναληφθεί ο κατακλυσμός της Σαμοθράκης η πόλη δεν θα βυθιστεί. 

Διάδοχος του Δάρδανου ήταν ο Εριχθόνιος γιός του με την Βάτεια και εγγονός του Τεύκτρου όπως ήταν η επιθυμία του πεθερού του, ο άλλος του γιός  ο Ίλος πέθανε πρόωρα πριν τον Δάρδανο, τον Εριχθόνιο διαδέχθηκε ο γιός του Τρώας ο οποίος με την σύζυγο του Καλλιρόη κόρη του θεού Σκαμάνδρου απέκτησε τον Ασσαράκο, τον Ίλο, τον Γανυμήδη και την Κλεοπάτρα.Ο Τρώας έδωσε το όνομα του στην ευρύτερη περιοχή, ο γιός και διάδοχος του Ίλος ίδρυσε την νέα πρωτεύουσα του βασιλείου το Ίλιο ή Τροία την μυθική πόλη του Ομήρου περίπου 25 χιλιόμετρα νοτιότερα από την παλιά πρωτεύουσα Δαρδανία που ίδρυσε ο προπάππους του αφού ο φόβος του κατακλυσμού είχε οριστικά περάσει. 

Συνεπώς γίνεται εμφανές πως η Τροία ιδρύθηκε μετά την α' φάση του κατακλυσμού του Δαρδάνου. 

Από τον γάμο του Έπαφου με την Μέμφιδα γεννήθηκε η Λιβύη. Από τον ένωση δε της Λιβύης με τον Ποσειδώνα γεννήθηκαν ο Βήλος και ο Αγήνωρ. Από τον Βήλο και την Αγχινόη γεννηθηκαν ο Δαναός και ο Αίγυπτος. Από δε τον Αγήνορα και την Τηλέφασσα γεννήθηκαν ο Κάδμος, ο Κίλικας, ο Φοίνικας και η Ευρώπη.

Εικόνα : Από το wikipedia

Η γενεαλογία της πελασγιώτιδας Ιούς μας δείχνει και την πελασγική καταγωγή της Αιγύπτου, της Φοινίκης, της Λιβύη και της Κιλικίας. Ο Βήλος έγινε ο βασιλιάς της Αιγύπτου και ο αδερφός του Αίγυπτος έδωσε το όνομά του στην Αίγυπτο.

Ο Κάδμος επέτρεψε στην Ελλάδα και ίδρυσε την Θήβα. Παντρεύτηκε την Αρμονία και απέκτησε πέντε τέκνα: τον Πολύδωρα, την Αγαύη, την Αυτονόη, την Ινώ και την Σεμέλη. Από την ένωση του Διός και της Σεμέλης γεννήθηκε ο θεός Διόνυσος.

Όταν η Ήρα έμαθε ότι ο Δίας ήταν κρυφά παντρεμένος με τη Σεμέλη, οργίστηκε και έβαλε σκοπό να τη σκοτώσει. Μία μέρα εμφανίστηκε σε αυτήν με τη μορφή της παραμάνας της και δολερά την παρότρυνε να ζητήσει από το Δία να εμφανιστεί μπροστά της με τη θεϊκή του μορφή, όπως εμφανίζεται στην Ήρα. Όταν η Σεμέλη του το ζήτησε, αυτός απερίσκεπτα θέλοντας να ικανοποιήσει την επιθυμία της, εμφανίστηκε ως θεός, προκαλώντας εκτυφλωτικό φως και κεραυνούς, οι οποίοι τη σκότωσαν. Επιπλέον, το παλάτι του πατέρα της τυλίχτηκε στις φλόγες. Ο Δίας τότε, πικραμένος από τον άδικο χαμό της, πήρε τον αγέννητο ακόμα Διόνυσο από την κοιλιά της προσέχοντας να μην τον δει η Ήρα και τον έραψε στον μηρό του, για να τρέφεται από το αίμα του, ώσπου να γεννηθεί. Ο Δίας παρέδωσε το Διόνυσο, όταν γεννήθηκε, στην αδελφή της Σεμέλης την Ινώ, για να τον μεγαλώσει. Σύμφωνα με μία παραλλαγή του μύθου ο Δίας επέλεξε το νησί της Νάξου, για να αφήσει το παιδί του και να το μεγαλώσουν οι εγχώριες Νύμφες, η Φιλία, η Κορωνίδα και η Κλείδη. Σύμφωνα με το θρύλο υπήρχε άβατος ναός της Σεμέλης στον Κιθαιρώνα, όπου βρισκόταν και ο τάφος της. Στη Θήβα όμως επίσης θεωρούσαν ότι ο τάφος της ήταν στον ναό του Διόνυσου Λυσίου. Άβατο ήταν και το κεραυνοβολημένο δωμάτιό της στο παλάτι του Κάδμου (από το wikipedia λήμμα «Σεμέλη»).

Η Αγαύη παντρεύτηκε τον Εχίονα και απέκτησε δυο τέκνα: την Ήπειρο και τον Πενθέα. Η Ήπειρος ακολούθησε τον παππού της Κάδμο και την Αρμονία όταν εγκατέλειψαν τη Θήβα και κατευθύνθηκαν προς τα βόρεια, έχοντας μαζί τους την τέφρα του βασιλιά Πενθέα, αδελφού της Ηπείρου. Η Ήπειρος πέθανε στη Χαονία και ενταφιάστηκε σε ένα ιερό άλσος, το οποίο σχετιζόταν με τον μύθο της Ανθίππης και του Κιχύρου. Η περιοχή Ήπειρος ονομάσθηκε έτσι από την εγγονή του Κάδμου και της Αρμονίας.

Όλα αυτά συνέβησαν πριν τον κατακλυσμό του Δαρδάνου (α' φάση), πριν την 14η χιλιετία π.α.σ.

Κατά τον κατακλυσμό του Ωγύγη οι Πελασγοί της Αιγηίδας μετέφεραν τα αρχεία της γνώσης τους στην Αίγυπτο, μαζί με τα αρχαία τους κείμενα και το πελασγικό αλφάβητο με το οποίο ο Λίνος συνέγραψε τις πράξεις του Διονύσου. Τα ίδια γράμματα χρησιμοποίησαν ο Ορφέας και ο δάσκαλος του Ομήρου Προναπίδης.

Τον δ’ ούν Λίνον φασί τοις  πελασγικοίς γράμμασι συνταξάμενον τάς τοΰ πρώτου Διονύσου πράξεις και τάς άλλας μυθολογίας άπολιπείν έν τοις υπομνήμασν. Ομοίως δέ τούτοις χρήσασθαι τοις Πελασγικοίς γράμμασι τον Όρφέα και Προναπίδην τον Όμηρου διδάσκαλον, (Διόδωρος Σικελιώτης 6,67,4,4,3-5,3)

Ως εκ τούτου τα ομηρικά έπη εγράφησαν στο πελασγικό αλφάβητο. Τα πελασγικά γράμματα χρησιμοποιούσαν οι Πελασγοί πριν τον κατακλυσμό του Ωγύγου και επανέφερε στην Ελλάδα  ο Κάδμος μετά τον κατακλυσμό του Ωγύγη και πριν τον κατακλυσμό του Δαρδάνου (α' φάση). Ακριβώς αυτό αναφέρουν και τα Λεξικά των H.Liddell & R.Scott και του Σταματάκου. 

Το Λεξικό των Liddell & Scott  στο λήμμα “Κάδμος” αναφέρει πως “Ο Κάδμος λέγεται ότι ήνεγκεν εκ Φοινίκης το παλαιόν ελληνικόν αλφάβητον εκ δεκαέξ γραμμάτων, οπόθεν ταύτα εκλήθησαν Καδμήια ή Φοινίκηια γράμματα”. 

Το λεξικό του Σταματάκου στο ίδιο λήμμα αναφέρει πως “Ούτος (ο Κάδμος) μετέφερε εκ Φοινίκης εις την Ελλάδα το παλαιόν ελληνικό αλφάβητον εκ 16 γραμμάτων, ά δια τούτο και φηνικήια γράμματα εκαλούντο”. 

Κατά δε αυτήν την περίοδο δεν υπάρχουν σημιτικά φύλλα πουθενά στην Βόρεια περιµεσογειακή Αφρική και την Μικρά και Πρόσω περιµεσογειακή και περιαιγαιακή Ασία. Τα πρώτα σημιτικά φύλλα θα προσεγγίσουν την Αιγυπτο και την μεσοποταμία, χιλιετίες αργότερα (3η χιλιετία π.Χ.) , προερχόμενοι από την Αραβική χερσόνησο. 

Ο κατακλυσμός του Ωγύγη συνέβη επί βασιλείας του Ίναχου στο Άργος και πριν τις περιπλανήσεις της Ιούς. 

Στην Αιγυπτο ο Ακτίς – γυιός του θεού Ήλιου και της νύμφης Ρόδου – ίδρυσε την Ηλιούπολη και ο Έπαφος την Μέμφιδα. Ο ίδιος δε ο Ωγύγης είχε ιδρύσει στην Άνω Αίγυπτο τις Θήβαις, την αρχαιότερη πόλη της Αιγύπτου. Ο Ωγύγης είναι ιδιαίτερα γνωστός ως βασιλιάς των Εκτενών, των αυτοχθόνων (προκατακλυσμιαίων) και πρώτων κατοίκων της Βοιωτίας. Ίδρυσε την πόλη Ωγυγία (η μετέπειτα Θήβα) και έγινε ο πρώτος βασιλιάς της. Αρκετοί αρχαίοι Έλληνες ποιητές αναφέρονται στους Θηβαίους ως «Ὠγυγίδαι».

Ο Έπαφος – γιός της Ιούς και του Διός – ονομαστηκε στην Αίγυπτο Άπις --> Σέραπις και λατρεύτηκε ως ο θεός Διόνυσος ο Β’.

Ο Αίγυπτος και ο ∆αναός, βασιλείς της Αιγύπτου και της Λιβύης, στέλλονται από τον Βήλο µε αποικία στην Βαβυλωνία και ιδρύουν ναό του ∆ιός / Βήλου / δωριστί Βάλου / Βάαλ, εγκαθιστώντας και τους Χαλδαίους ως ιερείς του.

Οι αδελφοί της Ευρώπης Κάδµος, Κίλιξ, Θάσος, Κηφεύς και Φινεύς ιδρύουν ελληνοπελασγικά βασίλεια στην Αιθιοπία (Κηφεύς) στην Κιλικία (Κίλιξ), στην ελληνική αρχαία Θράκη (Φινεύς) και δι’ επιστροφής του Κάδµου µε την µητέρα του στην γενέτειρα, ελληνοπελασγικό βασίλειο στην Θήβα (Καδµεία).  Τα παιδιά του Ιλλυριού, υιού του Κάδµου και της Αρµονίας, ονοµάζουν τα ελληνοπελασγικά βασίλεια της Ιλλυρίας.

Η Ευρώπη, θυγατέρα του Αγήνορος, υιού της Λιβύης, µητέρα από τον ∆ία του πρώτου Μίνωος και των αδελφών του Ραδαµάνθυος και Σαρπηδόνος και σύζυγος του βασιλέως της Κρήτης Αστερίου, δισέγγονου του ∆ευκαλίωνος, ορίζει και την Πελασγική καταγωγή των Μινωιτών Κρητών.

Η Ιώ περιήλθε, κατά τις αρχαιοελληνικές πηγές την Σκυθία, την χώρα των Κιµµερίων, την χώρα των Βυβλίων και την Αίγυπτο, ιδρύοντας τα Πελασγικά της βασίλεια.

Σημείωση: Η αναζήτηση της αλήθειας μέσα από την Ελληνική μυθολογία σε συνδυασμό με τις σύγχρονες γεωεπιστήμες είναι μια δύσκολη και επίπονη προσπάθεια. Μερικές δε φορές ερμηνεύοντας κανείς τους αρχαιοελληνικούς μύθους μπορεί να αναιρέσει εν μέρει ή στο σύνολό τους προγενέστερες ερμηνείες με χρονικές μεταθέσεις ή ακόμη και με ολικό επαναπροσδιορισμό του κρυμμένου περιεχομένου των μύθων.

Σε κάθε περίπτωση Μύθος είναι ο Λόγος.  Είναι η Αργώ που ταξιδεύει στο χρόνο ανθρώπους γεγονότα και καταστάσεις, ιστορία και γνώση. Εναπόκειται σε μας να αποκωδικοποιήσουμε το πραγματικό του μήνυμα, να αφαιρέσουμε το περυτίλιγμά του, που είναι όμορφο, και ανθρωπομορφικό. 

Και είναι ακριβώς τέτοιο για να είναι και ελκυστικό, να αντιμετωπίσει την φθορά του χρόνου, την λήθη και μέσα από την άρνηση της λήθης να γνωρίσουμε την αλήθεια (στερητικό α + λήθη). Είναι ελκυστικό για να μπορεί η κοινή κληρονομια, η συσσωρευμένη εμπειρία και πολιτισμός  μιας κοινωνίας να γίνει κτήμα των απογόνων της, αιτία συνοχής και πηγή γνώσης και περηφάνειας.

Η “μυθολογία” μας είναι πηγή γνώσης, είναι η ιστορία μας μέσα από τον μύθο, την λόγια παράδοσή μας. Δεν είιναι παραμύθι. Το παραμύθι είναι “παρά τον μύθον” Η ¨μυθολογία¨μας είναι ΜΥΘΙΣΤΟΡΙΑ, είναι η παράδοσή μας μέσα απ’ τον προφορικό τον λόγο, όπως αυτή αποτυπώθηκε στα αρχαία γραπτά μας.

Γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο θ’ αναζητήσουμε μέσα στους μύθους μας, στην μυθιστορία μας και με την βοήθεια της σύγχρονης επιστήμης τα φυσικά γεγονότα και τις καταστάσεις στην εξέλιξη της μεσογείου και ειδικότερα στην εξέλιξη του ελλαδικού χώρου, γεωφυσική και πολιτισμική εξέλιξη.

Η αναζήτηση αυτή δεν θα είναι γραμμική. Θα προχωράμε στον χρόνο και πάλι θα επιστρέφουμε πίσω. Σημασία έχει να μην τυλιχτουμε, να μην μπερδευτούμε στο περιτύλιγμα κι ας ξεκινήσουμε πρώτα απ’ τις πηγές μας, τους μύθους μας, που καθώς θα προσωράμε θα βρικουμε κι άλλους που οι πρόγονοί μας μας άφησαν κληρονομιά.

Αυτή την κληρονομιά, αυτήν την ελληνική προϊστορία, το εκπαιδευτικό μας σύστημα απαξιοί δυστυχώς να κάνει κτήμα του νεαρού μαθητικού μας πληθυσμού, προτιμώντας την ιουδαϊκή μυθολογία.

ΥΓ: ελπιζοντας να σας δωσω ενα κινητρο  να αντιληφθειτε το μεγεθος και τη εξελιξη της ιστοριας μας.

issallos